Popster in de Brentanoschuur

Men kent Tony Carey als Amerikaanse songwriter die hits zoals “Room With A View” en “A Fine, Fine Day” heeft geschreven. Of men kent Tony Carey als producer van Peter Maffay (“Tabaluga en het stralende stilzwijgen”) en Milva. Of men kent hem als toetsenist van Ritchie Blackmore’s Rainbow in de jaren '70. Dat zijn zeer verschillende Tony Carey's.

De in 1953 in Watsonville, Californië geboren multi-instrumentalist is een levenslange reiziger in creativiteit, die zich niet laat voorschrijven welke muziek hij speelt. “Waarschijnlijk zou mijn carrière rechtlijniger zijn verlopen als ik me op één stijl had gericht,” zegt Carey, “maar dat wilde ik niet – ik doe gewoon wat ik leuk vind.” Ritchie Blackmore hoort Carey orgel spelen door zeven muren heen en rekruteert hem voor zijn band Rainbow – de rest is hardrockgeschiedenis. Via Los Angeles leidt de weg naar Duitsland, waar hij sindsdien woont. Carey brengt prachtige soloalbums uit, waaronder “Some Tough City” (1984) en “Blue Highway” (1985), die aan beide kanten van de Atlantische Oceaan voor opschudding zorgen. Het lied “Room With A View” (1988) ontstaat voor de ARD-drieluik “Wilder Westen” en wordt zijn grootste succes hier te lande. De ontmoeting met Peter Maffay leidt tot een jarenlange samenwerking, waarin Carey verschillende albums van de Duitse megaster produceert. Dit doet hij door de jaren heen ook voor onder anderen Jimmy Barnes, John Mayall, Chris Thompson, José Carreras, David Knopfer en de genoemde Milva.

Bovendien ontstaan er een handvol albums met zijn Planet P Project, waarin de multi-instrumentalist electro, jaren '80 geluiden en progrock samenbrengt.

Op het album “Lucky Us” stopt hij zijn verzamelde ervaringen, begrip en kunnen in prachtige nummers. “Lucky Us” is weer iets dat Carey nog nooit heeft gedaan: een album met piano en orkest. “De wereld om ons heen komt uit elkaar,” legt hij uit. “Ik geloof dat wat we nu nodig hebben een warme deken en rust is. Ik heb de neiging om in tamelijk rustige tijden te waarschuwen voor wat er zou kunnen komen. Als het dan gebeurt, spreken de gebeurtenissen voor zichzelf. Ik hoef daar niet ook nog over te zingen.” Als je naar de nummers van “Lucky Us” luistert, ben je dankbaar voor deze houding.

Carey zingt aan de piano weemoedig mooie liederen, waarin een diep gevoeld Amerikaans geluid weerklinkt – je denkt aan Jackson Browne, Bruce Springsteen en de Eagles, maar je hoort Tony Carey, die tegelijkertijd met deze collega’s begon met het schrijven van songs en een tijdloos gevoel overbrengt. Je wikkelt jezelf in deze nummers als in een deken.