Als iemand in gedachten, woorden en daden zo grandioos en komisch faalt als Waghubinger, blijft hem niets anders over dan steeds weer op te staan, zich een zetje te geven en op de barkruk te gaan zitten. Omdat het hem nooit goed is gelukt om naar de toekomst te plannen, kijkt hij deze keer terug en een beetje opzij. De mooiste verhalen, waarvoor men deze kunstfiguur liefheeft, worden nog eens verteld en met nieuwe anekdotes en verklaringspogingen tot een achtbaan van gevoelens samengevoegd. Waghubinger denkt en spreekt daarbij zo kort bij de werkelijkheid voorbij dat je het soms helderder denkt te zien dan in het theater van je eigen wereld. De beroemde spiegel die hij voorhoudt, is deze keer een tijdens het parkeren afgebroken achteruitkijkspiegel, en wie wil, kan erin zichzelf, de wereld of gewoon weer een Waghubinger zien. Filosoferen en liefdevolle gemene opmerkingen.

De Allgemeine Zeitung Mainz schrijft over hem: „Licht als een veertje en geslepen. Er zijn maar weinig cabaretiers die het kunnen opnemen tegen Waghubingers formuleringen – en er zijn slechts heel weinig collega's bij wie geslepen teksten zo licht als een veertje door de zaal zweven“. Stefan zelf zegt alleen dat hij Oostenrijks jammeren en zeuren bedrijft, maar met Duitse grondigheid.