Over de sculpturen van Werner Bitzigeio

De kunstenaar Werner Bitzigeio gebruikt industrieel vervaardigde ijzerdraad als artistiek uitdrukkingsmiddel, dat hij niet als functioneel bouwmateriaal beschouwt, maar als een zelfstandig materiaal met een hoog vormgevend potentieel. Zijn draadwerken beschrijven geen ruimte door massa, maar maken deze zichtbaar door omschrijving – ze creëren de zogenaamde "negatieve ruimte".

Zijn werken bestaan uit zorgvuldig gewikkelde draadstructuren, die meestal rond een voorgevormde kern met onregelmatige geometrie zijn opgebouwd. Ondanks het zware materiaal lijken de objecten licht, dynamisch en open. Vaak ontwikkelen ze een organische vormtaal en zijn ze "blijvend veranderende beweging die de ruimte speels omschrijft".
Bitzigeio's werken staan in een kunsthistorische context met pioniers van draadkunst zoals Alexander Calder en Pablo Picasso. Net als zij breidt hij het begrip sculptuur uit met het aspect van ruimteverovering. Zijn werken kenmerken zich door transparantie, lichtheid en ruimtelijke openheid en dagen traditionele opvattingen over zwaarte, statiek en materialiteit uit.

Een centraal thema is de relatie tussen lichaam en ruimte. In de zogenaamde "draadkwadraten" of "Zen-ruimteconstructies" behandelt Bitzigeio de overwinnen van zwaarte en creëert hij transparante structuren die een sfeer van stilte en meditatieve verdieptheid oproepen.

De organische vormen, het spel met verdichting en opening, evenals de gevoelige transformatie van het draadmateriaal, leiden tot een artistieke uitspraak over de ritmiek van worden en vergaan. Daarmee bezitten de werken een sterke, diep menselijke dimensie die ruimte, tijd en materiaal poëtisch verbindt.