Over de sculpturen van Werner Bitzigeio

De kunstenaar Werner Bitzigeio gebruikt industrieel vervaardigd ijzerdraad als artistiek expressiemiddel, dat hij niet als functioneel bouwmateriaal, maar als op zichzelf staand materiaal met een hoge designpotentie beschouwt. Zijn draadwerken beschrijven geen ruimte door massa, maar maken deze zichtbaar door omschrijving – ze creëren zogenaamde "negatieve ruimte".

Zijn werken bestaan uit zorgvuldig gewonden draadstructuren die meestal zijn opgebouwd rond een prefab kern met onregelmatige geometrie. De objecten lijken, ondanks het zware materiaal, licht, dynamisch en open. Vaak ontwikkelen ze een organische vormtaal en zijn ze "continu veranderende beweging die de ruimte speels omschrijft".
Bitzigeio’s werken staan in een kunsthistorische context met draadkunstpioniers zoals Alexander Calder en Pablo Picasso. Net als zij breidt hij het begrip van sculptuur uit met het aspect van ruimtebezetting. Zijn werken onderscheiden zich door transparantie, lichtheid en ruimtelijke openheid en dagen traditionele opvattingen over gewicht, statiek en materialiteit uit.

Een centraal thema is de relatie tussen lichaam en ruimte. In zogenaamde "draadkwadraten" of "Zen-ruimteconstructies" themaat Bitzigeio de overwinning op de zwaarte en creëert hij transparante structuren die een sfeer van stilte en meditatieve versmelting oproepen.

De organische vormen, het spel met verdichting en opening, evenals de gevoelige transformatie van het draadmateriaal, leiden tot een artistieke uitspraak over de ritmiek van worden en vergaan. Hiermee bezitten de werken een sterke, diep menselijke dimensie die ruimte, tijd en materiaal poëtisch met elkaar verbindt.