Ze is ontstaan in verschillende bouwfases en toont romaanse, gotische, barokke en neogotische stijlen. De oudste delen, zoals de verdedigbare vierkante toren en delen van de noordelijke muur, stammen uit de 12e eeuw en maakten oorspronkelijk deel uit van een kleine romaanse complex. In de loop der eeuwen is de kerk steeds opnieuw verbouwd en uitgebreid. Tussen 1330 en 1338 kreeg de kerk voor het eerst een eigen pastoor. Rond 1345 ontstonden het koor met kruisribgewelf en een kleine sacristie in gotische stijl. Ook kreeg de toren in deze tijd met de gotische torenspits zijn huidige uiterlijk. In 1733 vond de uitbreiding van het romaanse schip naar het zuiden plaats en de verbouw tot een barokzaal. De laatste grote verbouwing vond in 1895 plaats, waarbij de kerk naar het westen werd verlengd en de grote gietijzeren galerij werd ingebouwd, waardoor de kerk haar huidige uiterlijk kreeg. De grote invloed van het nabijgelegen klooster Eberbach is duidelijk zichtbaar aan het voor het eerst in 1345 gedocumenteerde patroonschap van de kerk, die, zoals alle cisterciënzerskerken, aan de Moeder Gods is gewijd (titelfeest Maria Hemelvaart, 15 augustus). De resten van de barokke inrichting en de neogotische altaren werden rond 1965 vernietigd door de ijver van de toenmalige pastoor. Des te meer indruk maken de overgebleven religieuze inrichtingstukken op de kerkbezoeker. Voorop natuurlijk het devotiebeeld - de Hallgartener Schrötermadonna.